Қайталай беремін,білмейм не керегін,
Сенен маған.
Білмеймін не дедің,көңілімде неге мұң,
Сенен қалған.
Ал кенет өзімен бірге кел алыстама,
Жоқ маған керегі жоқ.
Жалғандыққа тұнып тұрған уақыттарды бастама,
Адамдай болма жүрегі жоқ.
Қарашы уақыт ұшып барады аспанға,
Қарап қарамай көзіңдегі жастарға.
Уақыт өтіп барады,
Одан қалыс қалма.
ҚАЙЫРМАСЫ
Түнде ойланып мұңға бату,
Әндерімді тыңдап жату
Жалықтырдыма.
Сезіміңе ерік беріп, көргің келіп,
Келіп едің жабық тұрдыма?
Тағы да күз келді жапырақтар құрады,
Тағы да жазылған өлең миды жеді сен тұралы.
Тағы ойлар миды шимайлай орады,
Миымды босатуға алдымда құралым.
Қалам парақ баяғы,
Мәңгі екі тылсым күш.
Өткеннің сырын шертеді,
Еске аларсың қосып.
Жалғыз қалған да, жалғыз жүргенде көшелерде,
Тыңдашы өзіңе айтарымда көп шынымен.
Бұның бәрі біткен де, ажал маған жеткен де,
Жағаңды ұстағандықтан қар ұшқанда бөктерде.
Оранған да ақ мақта оранған да кілем,
Мен үшін жылайтын сен емессің білем.
Мен үшін жылайтын адамдар, қазір үйінде,
Дұрыс өзгерме қал тасжүрек күйінде.
Расында саған мен ешкім емеспін,
Маған айтқан әңгімелеріңді байың естімесін.
ҚАЙЫРМАСЫ
Түнде ойланып мұңға бату,
Әндерімді тыңдап жату
Жалықтырдыма.
Сезіміңе ерік беріп, көргің келіп,
Келіп едің жабық тұрдыма
